قانون اساسی تنها سندی تشریفاتی نیست. سندی هم نیست که فقط توزیع قدرت از آن استخراج شود. سندی هم برای صرف پاسداری از قدرت صاحبان قدرت نمی باشد.
قانون اساسی مبین خواست مردمی است که انقلاب کرده اند تا در مقابل همان تعداد “تکالیف” که بر دوش داشتند ،همانقدر هم”حق” را دارا گردند و همانقدر هم “تعهد”دولت را در مقابل خویش .
“رفع فقر “و “بر طرف ساختن هر گونه محرومیت” و “ایجاد رفاه” در اصل سوم و “ریشه کن کردن فقر و محرومیت”در اصل ۴۳ قانون اساسی جزو تعهدات و مسولیت های ابتدایی دولت است و در مقابل ،این ها حقوقی هستند که شهروندان آن را آرزومندند.
این ریشه کن کردن و رفع فقر و محرومیت چیزی است فراتر از تلاش های نامناسب و نامتناسب تاکنون دولت ها .کمک به فقیر چیزی است و ریشه کردن فقر مقوله ای دیگر .
شایدبرخی از قانون اساسی ریشه کن کردن “فقیر “را به جای ریشه کن کردن “فقر” فهمیده اند و گرنه نص صریح قانون اساسی به عنوان میثاق ملی مشخص است و واضح.
خوب است مکرر در مکرر این تعهد و مسولیت دولت به معنای قوای حاکمه را برایشان تکرار کنیم تا فراموش نکنند که در کنار اصولی که قدرتشان را مدیون آن اصل ها هستند،این اصول هم وجود دارند
سید احمد حبیب نژاد