رفع فقر و محو محرومیت از آرمان های انسان های عدالتخواه هست که هم خود در مورد آن می اندیشیند و هم آن را از صاحبان قدرت مطالبه مینمایند.

در این بین  باید به نکته ای مهم توجه نمود که بسیار مغفول مانده است و ان اینکه باید بین کمک به فقیر و احسان و صدقه به محروم و محو فقر از هم تفکیک نمود.

اگر فقر را نه پدیده ای طبیعی و بلکه ناشی ، منبعث و برآمده از قدرت و برخاسته از شبکه های فساد مالی و سیاسی بدانیم  (که در کلام امیرالمونین کاملا مشخص است)،باید توجه نماییم که نباید دلخوش به کمک های موقتی ، اندک ،ناچیز و غیر مستمر از سوی حاکمیت به نیازمندان باشیم و مطالبات خود را به این کمک ها فرو بکاهیم.

فقرا بیشتر از صدقه نیازمند عدالت و  محتاج فرصت های برابر هستند.

نمیتوان داروی اصلی فقرا را  که عدالت است ،ندهیم و داروهای بدلی و البته گاهی مُسکن را به نیازمندان بخورانیم؛این کار فقط بیماری را به تاخیر میندازد ولی درمان گر نیست.درمان فقر عدالت است و لاغیر .

اینجاست که باید صاحبنظران حقوقی و اقتصادی و جامعه شناسی ،بدلی بودنِ داروهای داده شده به فقرا را فریاد بزنند و به صاحبان قدرت سیاسی اعلام نمایند که باید درمان اصلی فقر _یعنی عدالت _ را در جامعه جاری سازند و "مس"را به جای "طلا"عرضه ننمایند .

سید احمد حبیب نژاد/دهم اسفندماه نود و شش/